အတန်းပညာကို ပုံမှန်စာသင်ကျောင်းကနေ သင်ကြားဖို့ အခွင့်အရေး မရှိခဲ့သူတယောက် အနေနဲ့ နန်းတော်ထဲက ဘုရင့်ပွဲတော်တည်တဲ့ နေရာမှာ စားခွင့်မရသည့်တိုင် ဒါကိုစိတ်ပျက်အားငယ်ပြီး ငုတ်တုတ်ထိုင်ငိုနေရုံနဲ့တော့ ဗိုက်ပြည့်လာမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ ကိုယ်နေတဲ့ တဲအိမ်လေးထဲမှာပဲ ကိုယ့်ပညာဝမ်းတထွာပြည့်ဖို့ မဖြစ်မနေ၊ မရမက ရှိတာလေးကို ချက်ပြုတ်စားသောက် ရမှာပါပဲ။ စားကောင်းခြင်း မစားရလို့ အငတ်ခံသေမလား၊ ဒါမှမဟုတ် ရှိတာကိုစား အသက်ဆက်မလား – ဘာကိုရွေးမလဲ။

Book ဆိုတာ စာအုပ်လို့ သိထားရင် ဘယ်လိုနည်းနဲ့ပဲ သိလာသိလာ တရားမဝင်ဘူး၊ ပြောဆိုသုံးနှုံးခွင့်မရှိဘူး ဆိုတာမရှိပါဘူး။ သိတာဟာ သိတာပါပဲ။ Book ဆိုတာ စာအုပ်ပါပဲ၊ ဟုတ်ပါတယ်၊ စာအုပ်ပါ။ ပိုကောင်းတာက တတ်ပြီးသား သိပြီးသားကို မတတ်ချင် မသိချင်လို့တောင် မရတော့တာပါ။ အဲ့ဒါကြောင့် Book ဆိုတာ စာအုပ်ဖြစ်မှန်းသိဖို့ ရင်းနှီးရတဲ့ အချိန်နဲ့ကြိုးစားမှုက အားကြီးတန်နေပါသေးတယ်။

ကျွန်တော်ထပ်ပြောပါမယ် – သိပြီဆိုရင် သိတာပဲ၊ တတ်ပြီဆိုရင် တတ်တာပဲ။ သိသလောက် တတ်သလောက်ကို ကောင်းကောင်းသိ ကောင်းကောင်းတတ် ဖို့ကသာ အဓိက။ ဘယ်လောက်များများ သိသလဲ၊ တတ်သလဲ ဆိုတာ အရေးကြီးသလောက် ဘယ်လောက်ကောင်းကောင်း သိသလဲ၊ တတ်သလဲ ဆိုတာကလည်း ထပ်တူ အရေးပါလှ ပါတယ်။ ဘယ်လိုပုံ ဘယ်လိုနည်းနဲ့ သိလာတာ တတ်လာတာပဲဖြစ်ဖြစ်။ ကြိုးစား အားထုတ်မှု တိုင်းက အသိအမှတ်ပြုမှုနဲ့ ထိုက်တန်တယ်၊ ဒါကျွန်တော့်ရဲ့ ခံယူချက်။