ကျွန်တော့်ဘဝ အကျဉ်း
မင်္ဂလာပါ၊ ကျွန်တော်ဆရာမောင်ခိုင်ပါ။
The Well Finisher Customized English Course ရဲ့ပင်တိုင် သင်ကြားပို့ချသူ ဖြစ်ပါတယ်။ အင်္ဂလိပ်စာ အပါအဝင် ဘဝမှာ သင်ယူမှတ်သား တတ်မြောက် လာခဲ့သမျှကို သမရိုးကျ နည်းလမ်းကနေ ခွဲထွက်ပြီး ဘဝရဲ့ အနိမ့်အမြင့်တွေကနေ တကယ်တွေ့ကြုံခံစားပြီး သင်ယူခဲ့ရတာ ဖြစ်ပါတယ်။ အဲဒါကြောင့် ပို့ချချက်တိုင်းကို ယုံကြည်စိတ်ချမှုအပြည့်နဲ့ သင်ပြပို့ချပေးပါတယ်။
အသေအချာ ပြောရဲတာတခုကတော့ အကုန်သိ၊ အကုန်တတ်ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ သိသလောက် တတ်သလောက်ကို ကောင်းကောင်းသိ၊ ကောင်းကောင်းတတ်အောင် ကြိုးစား။ လက်တွေ့အလုပ်ဖြစ်လောက်တဲ့ အတိုင်းအတာတခုအထိ ဂဃနဏ ရှင်းလင်းသေချာအောင် တတ်ရင်လုံလောက်ပါပြီ။ ဘယ်တော့မှ ပညာဂုဏ်ပုဒ် အကြွေးမတင်စေနဲ့။
အိမ်ပြေး၊ ကျောင်းပြေးကလေး
၁၉၇၈ ခုနှစ်၊ ဧပြီလ (၇)ရက် [အဖေကတော့ မတ်လ (၃၀)ရက်လို့ဆို]၊ စစ်ကိုင်းတိုင်းဒေသကြီး၊ ကလေးမြို့နယ်၊ ကံဦးကျေးရွာမှာ ကျွန်တော် မွေးဖွါးခဲ့ပါတယ်။ အိမ်ထောင်ကျတဲ့အထိ အဲဒီရွာကလေးမှာပဲ ကြီးပြင်းလာခဲ့ပါတယ်။
ဘဝပေးကြမ်းတမ်းလွန်းတာကြောင့် ၆တန်းတက်နေတုန်း အိမ်ကနေ ထွက်ပြေးခဲ့ပါတယ်။ ကြီးပွါးတိုက်တက်အောင် အလုပ်လုပ်တော့မယ် ဆိုတဲ့စိတ်ကူးနဲ့ပါ။ ကျောင်းအပြီးတိုင် ထွက်ခဲ့ရတာသာ အဖတ်တင်ပြီး စိတ်ကူးထဲက ဘဝကတော့ မရခဲ့ပါဘူး။ နွေးထွေးတဲ့ မိဘရင်ခွင်ကို လွမ်းလွန်းလို့ ညများစွာငိုကြွေးရင်း (၁၀)လအကြာမှာ လက်ချည်းဗလာနဲ့ အိမ်ပြန်ရောက်လာ ခဲ့ပါတယ်။
ဘဝဟာ စားရေးတခုမျှလေလား
၁၉၉၄ ခုနှစ်ကနေစပြီး အလုပ်ကြမ်းမျိုးစုံ လုပ်ကိုင်ခဲ့ပါတယ်။ လယ်ယာလုပ်ငန်း၊ ရိုးရာတောင်ယာလုပ်ငန်း၊ သစ်ဝါးခုတ်.. အလုပ်မျိုးစုံပါပဲ။ လုပ်လိုက်ရတဲ့အလုပ် အစားတလုတ်အတွက် – ဝမ်းတထွာ ဖြည့်ဖို့သက်သက်ပါ။
ဘဝကို လေးလေးနက်နက် စဉ်းစားသုံးသပ်ခဲ့တဲ့ ညတညကို အခုထိ မှတ်မိနေဆဲပါ။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြောနေခဲ့တာကတော့ .. ငါဘဝကို ဒီအတိုင်း ရှေ့ဆက်မသွားနိုင်ဘူး – အစားတလုတ်အတွက် တခုတည်းနဲ့ ရွှံ့နွံထဲ ရုန်းနေရတာ..။ အဲဒါ ၁၉၉၇ ခုနှစ်၊ ဇူလိုင်လ၊ လယ်တောထဲ ဖားအော်သံတွေ ညံနေတဲ့ ညတညမှာပါ။
နည်းသစ်နဲ့တွေ့
ဗုဒ္ဓဘာသာ ဘုန်းတော်ကြီးတပါးဖြစ်တဲ့ အရှင်သုမဏ (BA) ပြုစုတဲ့ နည်းသစ် အင်္ဂလိပ်သဒ္ဒါစာအုပ်ကို ကိုယ့်ဟာကိုယ် လေ့လာသင်ယူ ခဲ့ပါတယ်။ အဲ့ဒီ အင်္ဂလိပ်သဒ္ဒါစာအုပ်ထဲက သင်ခန်းစာနဲ့ လေ့ကျင့်ခန်းတွေရဲ့ ၇၅% လောက်ကို ကျေညက် တတ်မြောက်ခဲ့ပါတယ်။
အဲဒီ လေ့လာမှု၊ ကြိုးစားခဲ့ရသမျှရဲ့ ရလဒ်ကတော့ ၂၀၀၄ ခုနှစ် ဇိုခရစ်ယာန်ဓမ္မကောလိပ် ဝင်ခွင့်ကို အောင်အောင်မြင်မြင် ဖြေဆိုနိုင်စေခဲ့ပါတယ်။
အလျင်လို လမ်းကသွား
ရွာကဦးလေးကြီး တယောက်ဆီက ကြားခဲ့ဖူးတဲ့ စာကားပုံတခုရှိတယ် – “အလျင်လို လမ်းကသွား” တဲ့။ ဟုတ်တာပေါ့။ အတိမ်းအစောင်း မခံတဲ့ အခြေအနေမှာ သေချာတဲ့လမ်းကိုပဲ လိုက်သင့်ပါတယ်။ ဖြတ်လမ်း မလိုက်သင့်ပါ။
ကျွန်တော့်အသက် (၃၀)ကျမှ ကွန်ပျူတာလက်ကွက်ကို စထိခဲ့ရတာပါ။ စာတပုဒ်ကို စီဒီပြားထဲ သိမ်းဖို့တောင် မလွယ်ခဲ့ပါဘူး။ ဒီကနေ့မှာတော့ ကျွန်တော်ဟာ Data Entry ကနေစပြီး Content Writer, Functional Tester, Content Manager, WordPress Designer စသည်စသည်ဖြင့်..
ကျွန်တော်နားလည်တဲ့ ပညာဆည်းပူးခြင်း ဆိုတာ..
အတန်းပညာကို ပုံမှန်စာသင်ကျောင်းကနေ သင်ကြားဖို့ အခွင့်အရေး မရှိခဲ့သူတယောက် အနေနဲ့ နန်းတော်ထဲက ဘုရင့်ပွဲတော်တည်တဲ့ နေရာမှာ စားခွင့်မရသည့်တိုင် ဒါကိုစိတ်ပျက်အားငယ်ပြီး ငုတ်တုတ်ထိုင်ငိုနေရုံနဲ့တော့ ဗိုက်ပြည့်လာမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ ကိုယ်နေတဲ့ တဲအိမ်လေးထဲမှာပဲ ကိုယ့်ပညာဝမ်းတထွာပြည့်ဖို့ မဖြစ်မနေ၊ မရမက ရှိတာလေးကို ချက်ပြုတ်စားသောက် ရမှာပါပဲ။ စားကောင်းခြင်း မစားရလို့ အငတ်ခံသေမလား၊ ဒါမှမဟုတ် ရှိတာကိုစား အသက်ဆက်မလား – ဘာကိုရွေးမလဲ။
Book ဆိုတာ စာအုပ်လို့ သိထားရင် ဘယ်လိုနည်းနဲ့ပဲ သိလာသိလာ တရားမဝင်ဘူး၊ ပြောဆိုသုံးနှုံးခွင့်မရှိဘူး ဆိုတာမရှိပါဘူး။ သိတာဟာ သိတာပါပဲ။ Book ဆိုတာ စာအုပ်ပါပဲ၊ ဟုတ်ပါတယ်၊ စာအုပ်ပါ။ ပိုကောင်းတာက တတ်ပြီးသား သိပြီးသားကို မတတ်ချင် မသိချင်လို့တောင် မရတော့တာပါ။ အဲ့ဒါကြောင့် Book ဆိုတာ စာအုပ်ဖြစ်မှန်းသိဖို့ ရင်းနှီးရတဲ့ အချိန်နဲ့ကြိုးစားမှုက အားကြီးတန်နေပါသေးတယ်။
ကျွန်တော်ထပ်ပြောပါမယ် – သိပြီဆိုရင် သိတာပဲ၊ တတ်ပြီဆိုရင် တတ်တာပဲ။ ဘယ်လိုပုံ ဘယ်လိုနည်းနဲ့ သိလာတာ တတ်လာတာပဲဖြစ်ဖြစ်။ ကြိုးစား အားထုတ်မှု တိုင်းက အသိအမှတ်ပြုမှုနဲ့ ထိုက်တန်တယ်၊ ဒါကျွန်တော့်ရဲ့ ခံယူချက်။ တကယ်သိ တကယ်တတ်တဲ့သူကို ဟိုလိုသင်ပြီး တတ်လာတာ မဟုတ်လို့၊ ဒီလိုသင်ပြီး တတ်လာတာ မဟုတ်လို့ ဆိုပြီး အသိအမှတ်ပြုဖို့ ငြင်းရင်တော့ – အဲ့ဒါ သက်သက်မဲ့ ပညာဂုဏ်မောက် အနိုင်ကျင့်တာပဲ။ ဂရုစိုက်မနေနဲ့။
ပညာရေးမှတ်တိုင်နှစ်ခု
ဇိုခရစ်ယာန်ဓမ္မကောလိပ်မှာ (၄)နှစ်တာ ဒီပလိုမာတန်းကို ပညာရည်ချွန်ဆု ဆွတ်ခူးပြီး အောင်မြင်ခဲ့ပါတယ်။ အဲဒီကနေ မလေးရှားနိုင်ငံရဲ့ အကြီးဆုံး ခရစ်ယာန် ကျမ်းစာကျောင်းလို့ ပြောလို့ရတဲ့ Seminari Theoloji Malaysia မှာ သာသနာရေးရာမဟာတန်း (Master of Ministry) ကို ဆက်တက်ခဲ့ပါတယ်။ မူလခရက်ဒစ် နာရီ (၃၀)ကို ဒီပလိုမာကနေ တန်းခုန်တဲ့အတွက် ဖြည့်စွက်နာရီ (၃၀)နဲ့ တနှစ်စာကို ကိုယ်ကနှစ်နှစ်နဲ့ လုပ်ခဲ့ရပါတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ post-graduate level အတွက် graduate level မေဂျာတချို့ မကျန်ခဲ့ဖို့ပါ။
မဟာတန်းအောင်မြင်ပြီးတဲ့ အချိန်မှာ သင်ယူခဲ့ရတဲ့ သင်ခန်းစာတွေအပြင် အကြောင်းအရာနှစ်ခုကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သိလာခဲ့ပါတယ်။ အဲ့ဒါတွေကတော့၊
(၁) ငါမသိတာ အများကြီးပါလား လို့ ကောင်းကောင်းသိနားလည်လာပါတယ်။
(၂) မသိတာကို မသိဘူးလို့ ပြောရဲတဲ့ သတ္တိရှိလာပါတယ်။
Licentiate In Theology (L.Th)
Zo Christian College
2004-2008
Kalay, Myanmar
Master of Ministry (M.Min)
Seminari Theoloji Malaysia
2008-2010
Seremban, Malaysia
အသက်မွေးလောက်သော အစာအတွက်
ဘဝမှာ အခကြေးငွေနဲ့ ပထမဆုံး စလုပ်ခဲ့တဲ့ အလုပ်ကတော့ ကလေး-တမူးကားလမ်း ကျွန်တော်တို့ရွာအပိုင်းမှာ လမ်းပေါက် ချိုင့်ခွက်တွေကို သဲ၊ မြေစာ စတာတွေနဲ့ ဖြည့်၊ ဖို့၊ ဖာထေးရတဲ့ အရင်အခေါ် ပလက အလုပ်ဖြစ်ပါတယ်။ ၁၉၉၁ ခုနှစ် အသက် (၁၃)နှစ် အရွယ်မှာ ဖြစ်ပါတယ်။ တနေ့လုပ်အားခကတော့ (၂၅)ကျပ် ဖြစ်ပါတယ်။
ကလေးအရွယ်မှာ ဘာလို့ဒီအလုပ်ကို လုပ်ခဲ့တာလဲဆိုတာ မရှင်းရင်.. ဒီလိုပါ။ ၄တန်းအောင်ပြီး ၅တန်းတက်ဖို့ကို ရွာကနေ ၈မိုင်လောက်ဝေးတဲ့ နေရာက တခြားရွာတခုမှာ သွားတက်ဖို့ မတတ်နိုင်ခဲ့လို့ (စက်ဘီးလေးတစ်စီး ရှိခဲ့ရင်ကို အဆင်ပြေပါတယ်) တစ်နှစ် ကျောင်းနားခဲ့ရချိန် ဖြစ်ပါတယ်။ နောက်နှစ်မှာ အကျောက်အကန် ကြိုးစားတက်ခဲ့ပြီး ၅တန်းကို အဆင့်(၁)နဲ့ အောင်မြင်ခဲ့ပါတယ်။ အဲ့ဒီ ၅တန်းဟာ ကျွန်တော့်ရဲ့ အတန်းပညာ အမြင့်ဆုံး ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။
စားပွဲထိုး၊ ဖျော်ဆရာ
အိမ်းပြေး၊ ကျောင်းပြေးဘဝ ယောင်လည်လည်နဲ့ မေမြို့ ရပ်ကွက်ကြီး (၆) က လ္ဘက်ရည်ဆိုင်တဆိုင်မှာ စားပွဲထိုးလုပ်ခဲ့ပြီး ဖျော်ဆရာအဖြစ်နဲ့ ပြန်ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ ကျောင်းပညာရေးနဲ့ တသက်တာ ဝေးခဲ့ရတာကတော့ အိမ်အပြန် လက်ဆောင်ပေါ့။
လယ်သမား၊ ကိုင်းသမား
လူပျိုပေါက်စ သူရင်းငှါးဘဝနဲ့ နွေ၊ မိုး၊ ဆောင်း သုံးရာသီမှာ တနင်္ဂနွေဘုရားကျောင်း တက်တဲ့နေ့မျိုးကလွဲရင် သီးသန့်နားရက် မရှိပါဘူး။ အလုပ်အကိုင်ကို ဖော်ပြပါဆိုရင်တော့ – ရရစားစား တောင်သူအလုပ် လို့ဆိုရမှာပါ။
သစ်ခုတ်၊ ဝါးခုတ်သမား
ဝဥတူး၊ သစ်ခွပန်းရှာ၊ ကိုင်းခုတ်၊ သစ်တောင်ပတ်ခုတ်၊ ထင်းခွေ၊ ငါးရှာ၊ ရေမြောင်းတူး၊ အုတ်ထင်းခွေ၊ ရိုးရာမပျက် တောင်ယာခုတ်၊ တောရိုင်းရှင်း၊ သစ်ငုတ်ကလော်၊ မျှစ်ရှာ.. လုပ်ငန်းအတွေ့အကြုံကို CV ဖောင်မှာ ဖြည့်ရမယ်ဆိုရင်တော့ .. ရှိသေးတယ်။
တိရစ္ဆာန်ဆေးခန်း သန့်ရှင်းရေး
တိရစ္ဆာန်ဆေးခန်း တခုမှာ သန့်ရှင်းရေးသမားအဖြစ် အလုပ်လုပ်ခဲ့ ပါသေး တယ်။ ခွဲစိတ်ကြိယာ တွေကို ပေါင်းအိုးနဲ့ပေါင်းတာကလွဲရင် ကျန်တာက ရှိရှိသမျှ အညစ်အကြေး တွေကို ဆေးကြော သန့်ရှင်း ရတာပါ။ အလုပ် ဟူသမျှ ဂုဏ်ရှိစွလို့ ဆိုထားတယ် မဟုတ်ပါလား။
သာမာန် ရုံးစာရေး
Table Tennis နဲ့ပတ်သက်တဲ့ ပစ္စည်းတွေကိုရောင်းတဲ့ ကုမ္ပဏီတခုမှာ Data Entry Clerk အဖြစ် အလုပ်လုပ်ခဲ့ရပြန်ပါတယ်။ Microsoft Word, Excel, Processing Order, Consignment Note, SQL, Inventory စတဲ့ ဝေါဟာရတွေနဲ့ ရင်းနှီးခဲ့တာ အမြတ်ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။
WordPress Web Designer
နောက်တော့ Industrial Supplies ကုမ္ပဏီတခုရဲ့ ebay, amazon နှင့် ကုမ္ပဏီပိုင် ဝက်ဘ်ဆိုဒ်ပေါ်မှာ ပစ္စည်းတင်ရောင်းတာကို ကိုင်တွယ်ခဲ့ရပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ .. မသိလိုက်မသိဖာသာနဲ့ မိသားစု စားဝတ်နေရေးကို ဖြေရှင်းနေရင်း – လုပ်ရင်းသင်ရင်း ..။
ဘဝဆောင်ပုဒ်
It’s not difficult to start off but to go on, even more so to finish well.
အစပြုရန် မခက်ပါ၊ ရှေ့ဆက်ဖို့ရန်သာ ခက်ပါသည်၊ ကောင်းစွာအဆုံးသတ်ရန်မှာ ပို၍ခက်ချေသည်။
ဘဝပုံရိပ်ကဗျာ
ငါမသိတာ အများကြီးပါလား
ရေဆန်လမ်းက ခပ်ကြမ်းကြမ်း
အဝတ်တထည် ကိုယ်တခုနဲ့ ပညာတော်သင်ခရီး
လေယာဥ်ပျံကြီး ပျံတက်သွားပြီးသည့်တိုင်
ယုံတဝက်မယုံတဝက် ကိုယ့်အသားကိုယ် ပြန်ဆိတ်ကြည့်တော့မလို့။
ရေ၊ မီး၊ နေစရာနဲ့ စားစရာ
ပြည့်စုံနေတဲ့ ဒီကျောင်းတော်အသစ်ကြီးမှာ
ညဘက်မီးပိတ်(ပြတ်)မယ့် အချိန်ကိုစောင့်ရင်း
အိပ်ယာဝင် နောက်ကျခဲ့ရ (မီးကမပြတ်ခဲ့ပါ)။
အသား၊ ငါး၊ အသီးအရွက် စုံလင်စွာ စားရတော့
ချင်းပဲ (ဘဲလီ)ပြုတ်ဆီသပ်၊ ချဥ်ပေါင်ရွက်ကြမ်းအရေသောက်
ငြုပ်သီးစိမ်းကိုက်စား၊ ဆောင်းမုန့်ညင်း၊ ကြက်သွန်မိတ်နဲ့
လေးနှစ်တာ အရင်ကျောင်းတော်ကြီးက အချိန်တွေအတွက် ဂုဏ်ယူမိတယ်။
နေ့ဘက်မှာ စာသင်ခန်းနဲ့ စာကြည့်တိုက်ထဲ အလုပ်ရှုပ်
ညဘက်မှာ အလွမ်းခန်းငယ်ထဲ မျက်ရည်ကျလိုက် ပြုံးလိုက်
အရင်က ဒိုင်ယာရီကို စာမျက်နှာပြည့် ရေးတတ်တဲ့ ကျွန်တော်
အခုတော့.. အလွမ်းစာဖွဲ့နွဲ့ မရေးဖြစ်တော့ပါ (ဘာ့ကြောင့်မှန်း ကိုယ့်ကိုကိုယ်တောင်မသိ)။
မျက်နှာနဲ့စာအုပ်ကပ်ထား
ရှေ့ဆောင်အဘိဓါန်အထူကြီးကို သွားလေရာဆောင်ထား
လယ်ထွန်ခဲ့တဲ့ လက်ချောင်းခပ်ကြမ်းကြမ်းတွေနဲ့
ကွန်ပျူတာလက်ကွက်ကို ဟိုနှိပ်ဒီနှိပ် (ကျေးဇူးပါ Mavis Beacon)။
နက်ခ်သိုင်ကြီးတကားကား ကွင်းထိုးဖိနပ်နဲ့
အားလုံးအလယ်မှာ ကိုယ်သာဟာသ
အဆင်ပြေသလိုသာ ဆင်ရတာမို့
မရှိတာကို အတယ်လို့ အနက်ဖွင့်ခံခဲ့ရတဲ့ ငါ့ဘဝ။
ဆယ့်ငါးမိနစ် အားရပါးရ အင်္ဂလိပ်လို ပရီစင်တေးရှင်းလုပ်
ပြီးတော့မှ ဆရာက သူ့ဘေးကလူကို “သူဘာပြောသွားတာလဲ” လို့မေးယူရတဲ့အဖြစ်
ဒေါသထွက်လွန်းလို့ ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာ တောက်အကျယ်ကြီးခေါက်
ဒေါသကို ဝရိယအဖြစ်ပြောင်း အားငယ်လက်မိုင်ချစရာ အကြောင်လုံးဝမရှိ။
သူများ ခရက်ဒစ်နာရီ သုံးဆယ်နဲ့လုပ်တာကို ကိုယ်က ခြောက်ဆယ်နဲ့လုပ်ရမယ်တဲ့
ပိုသင်ရတော့ ပိုတတ်တာပေါ့လို့ ဖြေတွေး
အလျင်လိုရင် လမ်းကသွား
ဖြတ်လမ်းဆိုတာ အမြဲတမ်းကောင်းတာ မဟုတ်။
အားလုံးတတ်စရာမလို၊ အားလုံးရှိစရာမလို
ဖြစ်လည်း မဖြစ်နိုင်
တတ်သလောက်ကို ကောင်းကောင်းတတ်ဖို့က အဓိက
ရှိသလောက်ကို တန်ဖိုးထားတတ်ဖို့က အဓိက။
ကိုယ်ပိုင်ကားစီးပြီး ကျောင်းလာတက်သူနဲ့
ဘေးချင်းယှဥ်ထိုင်စာသင်
ပညာဟာ အားလုံးအတွက် ဆိုတဲ့အတွေးလေးနဲ့
အာရုံကိုစူးစိုက် စိတ်ကိုနှစ်။
နှစ်နှစ်တာ ကြိုးစာအားထုတ်ခဲ့သမျှ
ဘွဲ့တခုကို အရယူနိုင်ခဲ့ပြီ
ဘွဲ့လက်မှတ်ကိုကိုင်ပြီး စိတ်ထဲ ရေရွတ်နေတာက
“ငါမသိတာအများကြီးပါလား”။
မေးခွန်းရှိသမျှကို ဖြေနိုင်ချင်ခဲ့တဲ့
မောင်ဖြီးဖျန်းကျွန်တော်
အခုတော့
မသိတာကို မသိဘူးလို့ ပြောရဲပါပြီ။
မောင်ခိုင်