ငါမသိတာ အများကြီးပါလား
ရေဆန်လမ်းက ခပ်ကြမ်းကြမ်း
အဝတ်တထည် ကိုယ်တခုနဲ့ ပညာတော်သင်ခရီး
လေယာဥ်ပျံကြီး ပျံတက်သွားပြီးသည့်တိုင်
ယုံတဝက်မယုံတဝက် ကိုယ့်အသားကိုယ် ပြန်ဆိတ်ကြည့်တော့မလို့။
ရေ၊ မီး၊ နေစရာနဲ့ စားစရာ
ပြည့်စုံနေတဲ့ ဒီကျောင်းတော်အသစ်ကြီးမှာ
ညဘက်မီးပိတ်(ပြတ်)မယ့် အချိန်ကိုစောင့်ရင်း
အိပ်ယာဝင် နောက်ကျခဲ့ရ (မီးကမပြတ်ခဲ့ပါ)။
အသား၊ ငါး၊ အသီးအရွက် စုံလင်စွာ စားရတော့
ချင်းပဲ (ဘဲလီ)ပြုတ်ဆီသပ်၊ ချဥ်ပေါင်ရွက်ကြမ်းအရေသောက်
ငြုပ်သီးစိမ်းကိုက်စား၊ ဆောင်းမုန့်ညင်း၊ ကြက်သွန်မိတ်နဲ့
လေးနှစ်တာ အရင်ကျောင်းတော်ကြီးက အချိန်တွေအတွက် ဂုဏ်ယူမိတယ်။
နေ့ဘက်မှာ စာသင်ခန်းနဲ့ စာကြည့်တိုက်ထဲ အလုပ်ရှုပ်
ညဘက်မှာ အလွမ်းခန်းငယ်ထဲ မျက်ရည်ကျလိုက် ပြုံးလိုက်
အရင်က ဒိုင်ယာရီကို စာမျက်နှာပြည့် ရေးတတ်တဲ့ ကျွန်တော်
အခုတော့.. အလွမ်းစာဖွဲ့နွဲ့ မရေးဖြစ်တော့ပါ (ဘာ့ကြောင့်မှန်း ကိုယ့်ကိုကိုယ်တောင်မသိ)။
မျက်နှာနဲ့စာအုပ်ကပ်ထား
ရှေ့ဆောင်အဘိဓါန်အထူကြီးကို သွားလေရာဆောင်ထား
လယ်ထွန်ခဲ့တဲ့ လက်ချောင်းခပ်ကြမ်းကြမ်းတွေနဲ့
ကွန်ပျူတာလက်ကွက်ကို ဟိုနှိပ်ဒီနှိပ် (ကျေးဇူးပါ Mavis Beacon)။
နက်ခ်သိုင်ကြီးတကားကား ကွင်းထိုးဖိနပ်နဲ့
အားလုံးအလယ်မှာ ကိုယ်သာဟာသ
အဆင်ပြေသလိုသာ ဆင်ရတာမို့
မရှိတာကို အတယ်လို့ အနက်ဖွင့်ခံခဲ့ရတဲ့ ငါ့ဘဝ။
ဆယ့်ငါးမိနစ် အားရပါးရ အင်္ဂလိပ်လို ပရီစင်တေးရှင်းလုပ်
ပြီးတော့မှ ဆရာက သူ့ဘေးကလူကို “သူဘာပြောသွားတာလဲ” လို့မေးယူရတဲ့အဖြစ်
ဒေါသထွက်လွန်းလို့ ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာ တောက်အကျယ်ကြီးခေါက်
ဒေါသကို ဝရိယအဖြစ်ပြောင်း အားငယ်လက်မိုင်ချစရာ အကြောင်လုံးဝမရှိ။
သူများ ခရက်ဒစ်နာရီ သုံးဆယ်နဲ့လုပ်တာကို ကိုယ်က ခြောက်ဆယ်နဲ့လုပ်ရမယ်တဲ့
ပိုသင်ရတော့ ပိုတတ်တာပေါ့လို့ ဖြေတွေး
အလျင်လိုရင် လမ်းကသွား
ဖြတ်လမ်းဆိုတာ အမြဲတမ်းကောင်းတာ မဟုတ်။
အားလုံးတတ်စရာမလို၊ အားလုံးရှိစရာမလို
ဖြစ်လည်း မဖြစ်နိုင်
တတ်သလောက်ကို ကောင်းကောင်းတတ်ဖို့က အဓိက
ရှိသလောက်ကို တန်ဖိုးထားတတ်ဖို့က အဓိက။
ကိုယ်ပိုင်ကားစီးပြီး ကျောင်းလာတက်သူနဲ့
ဘေးချင်းယှဥ်ထိုင်စာသင်
ပညာဟာ အားလုံးအတွက် ဆိုတဲ့အတွေးလေးနဲ့
အာရုံကိုစူးစိုက် စိတ်ကိုနှစ်။
နှစ်နှစ်တာ ကြိုးစာအားထုတ်ခဲ့သမျှ
ဘွဲ့တခုကို အရယူနိုင်ခဲ့ပြီ
ဘွဲ့လက်မှတ်ကိုကိုင်ပြီး စိတ်ထဲ ရေရွတ်နေတာက
“ငါမသိတာအများကြီးပါလား”။
မေးခွန်းရှိသမျှကို ဖြေနိုင်ချင်ခဲ့တဲ့
မောင်ဖြီးဖျန်းကျွန်တော်
အခုတော့
မသိတာကို မသိဘူးလို့ ပြောရဲပါပြီ။
ဆရာမောင်ခိုင် (သိက္ခာတော်ရ)
